| تقدیم به یادگارهای برادر شهیدم؛ شهید حسین دهقان نیری
|
| چرا بابا دگر آنها مهربانی‌ها خود از سر نمی‌گیری |
| دگر دستم به دست گرم خود ، ای ماه خوش منظر نمی‌گیری |
استاندارد
صفحه 1
استاندارد
شعر ” کهکشانی ها “
| تقدیم به شهدای آتش نشان ساختمان پلاسکو ؛ ( ققنوس‌های پر و بال سوخته ) |
|
|
| هی نگوئید چند تن آتشنشان گم کرده‌ام |
| در گلستان، اندلیب بی‌نشان گم کرده‌ام |
استاندارد
شعر ” چون باد “
| غم داغِ ، جگر سوزی به سینه دارم و خنده به لب ، چون باد ، می‌رقصد |
| گهر از دیده جاری می‌شود ، آتش به دل ، چون تیشۀ فرهاد ، می‌رقصد |
| ز فریاد مخوف کوه‌های ، شعله خیز ، دل نجاتم می‌دهد ، شیرین |
| در اقیانوس چشم ، غرق می‌گردم ، دُر الوان به روی گونه‌ام ، چون باد می‌رقصد |
استاندارد
شعر ” لاله زار “
| ای رهگذر ، اینجا قدم آهسته بگذار | هر جا نهادی پا ، به روی پنجه بگذار |
| ایران ما از خون پاکان لاله‌زار است | در لاله‌زار ما قدم ، آهسته بگذار |
استاندارد
شعر ” سکوت “
| آتشی افتاده بر جانم که ویران می‌کند | رقص خنده بر لبم ، دل را پریشان می‌کند |
| آه ، ذوب شد استخوانم در میان شعله‌ها | آنچه جباران عالم می‌کنند ، آن می‌کنند |
| نعره‌های آتش جان ، جانگداز و دلربا است | می‌فریبد دل ولی ، رفتار شیطان می‌کند |
| شعلۀ آتش چونان گل‌های زیبا ، دلربا است | می‌رباید دل ، تماشاچی فراوان می‌کند |
استاندارد
شعر ” گلزار کویر “
| جانان من، روحم ، به گلزار کویر است | جسم در این دار فنا ، صید اسیر است |
| از دیده مروارید می‌ریزم ، به دامن | شاهد ، اگر خواهی ، خداوند بصیر است |
استاندارد
شعر ” طوفان “
| باد صبا ، آتش گرفته ، روح و جانم | رحمی نما ، بر دیدگان ، خون‌فشانم |
| دل گوی چوگان است ، بین آتشستان | باد صبا ، من یک غریبی ، بی‌نشانم |
| حیران و سرگردانم و طوفان و تاریک | خود را ، در این طوفان ، به هر سو می‌کشانم |
استاندارد
شعر ” حضور “
| من در حضور توام ، ای همه حضور | چشمان من ، چه کنم ، هست کور کور |
| هی ناله می‌کنم که بیا تا ، ببینمت | هی می‌دهم شعار ، بفرما دگر ظهور |
استاندارد
شعر ” عادت “
| دل هوس کرده بیاید به بیابان منا | تو منی و مشعر و رکن منی ، پیش منا |
| دل هنوز می‌دود ، در پی آن خاک سیاه | از حطیم فاصله داریم ولی ، پیش منا |
استاندارد
شعر ” نیست “
| در بیابان دلم ، جز آتش غم ، رهگذر نیست |
| غیر دود و درد و محنت ، با دل من ، همسفر نیست |
| عقلم افتاده ، میان شعله‌ها ، در این بیابان |
| شعله‌ور اندیشه ، می‌چرخد ، پناهی جز خطر نیست |